GRIJS DUINTJE , POPPEY, WAT EEN STANK EN HOT

GRIJS DUINTJE , POPPEY, WAT EEN STANK EN HOT NIGHT IN PALMWAG.

Swakopmund blijkt een stad met zwaar Duitse invloeden te zijn. Hier zie je een deel van het koloniale verleden in het oude station, talrijke historische gevels zijn nog net zo als 100 jaar geleden. Het links schakelen en rijden hebben we gelukkig al aardig onder knie en met onze eigen fourwheel toeren we door de stad heen. Het heeft –buiten de donkergekleurde medemensen- weinig Afrikaans. Vooral direct aan de kust lijkt het eerder op de kust van California; mega mooie moderne huizen direct aan het strand. De oceaan hier is fantastisch! Je kunt wel merken dat het hoogseizoen hier pas vanaf november, december begint want druk is het er niet. Trouwens het is nergens druk in Namibie want ze hebben ook maar 2.4 miljoen inwoners en het land is groter dan Frankrijk. Na de avond in “the lighthouse” te hebben gegeten en afscheid genomen te hebben van de zeer gastvrije Seabreezers, draaien we de C34 op richting Skeleton Coast. Een gebied wat beroemd en berucht is vanwege de vele scheepswrakken die je er kunt zien. Er is hier voor de kust nogal eens een schip vergaan. Onderweg zijn er talrijke visplaatsen die je niet moet verwarren met vissersplaatsen. Want we zien weer uren eigenlijk niets anders dan zand en oceaan. Wel hebben sommige afslagen bijzondere namen als Grijs Duintje en Poppey (van dat laatste konden we geen spinazie maken waarom dat was). Na Hennies Bays te zijn gepasseerd bereiken we Cape Cross; net na de afslag komt de stank ons al tegemoet; bijna kokhalzend zien we voor ons een kolonie van tienduizenden zeehonden.
Ooit kwam hier eind 17de eeuw de eerste Nederlander aan wal. En zeehonden? Ze boeren, brullen en het is ongelooflijk wat een stank deze beesten produceren.
Tijd voor ons om verder te gaan. Immers de kilometers zijn lang als je in Namibie rijdt. We rijden nu richting het noorden, richting Damaraland. We kiezen ervoor om niet via de Skeleton Coast verder te rijden maar via het binnenland. We rijden uren achter elkaar over een glooiend berglandschap. Het is droog. Achter onze auto produceren we een stofwolk van zeker 100 meter. We zien uren geen sterveling en geen routebordjes. We vragen ons dan soms ook wel af of we de goede weg te pakken hebben. Dat wordt kilometers later bevestigd wanneer we Uis zien liggen. Tijd om de diesel aan te vullen. Het is zaak om continue met 2 volle tanks te rijden want het kan zijn dat je honderden kilometers niet kunt tanken. Voor 760 Namibische dollars tankt de pompbediende hem voor ons vol.
Opnieuw snel door. We passeren vlug Twijfelfontein waar nog oude rotstekeningen zijn te vinden van de eerste bewoners in dit Afrikaanse gebied. Het is net voor 18.00 uur wanneer we in onze koplampen het bordje Palmwag zien. De zon is net onder wanneer enkele giraffen voor onze auto de weg oversteken. Een machtig gezicht. 10 minuten later staan we op de campsite die werkelijk een oase is in het droge landschap van dit deel van Namibie. We zijn aangenaam verrast dat het voor de eerste keer deze reis warm is vanavond. Snel worden de stoeltjes uitgeklapt en genieten we van de magistrale opkomende sterrenhemel. Tijd om de pannen op het vuur te gaan zetten…