DEADVLEI, GRAVEL GRAVEL EN NOG EENS GRAVEL, EN SE

Hoewel we eigenlijk vroeg uit de veren willen, halen we zonsopgang niet in de Sossusvlei. Na een ontbijtje is het de tent inklappen, opvouwen, vastzetten en rijden we met onze Toyota opnieuw de vallei in. Het gekke is dat het nog geen 10 uur is maar misschien al wel 25 graden. Ongelooflijk die temperatuurverschillen. Opnieuw stoppen we even bij DUNE 45, die Carolien gedeeltelijk beklimt. Daarna rijden we door naar een kleine verzamelplaats op 5 kilometer voor Deadvlei. Daar is het beslissen of we zelf met de 4x4 de zandbak in gaan of de lokale 4x4 shuttle pakken. Om niet meteen al de alarmcentrale te moeten gaan bellen omdat we vastzitten besluiten we in te stappen in de shuttle van de locals. Hij brengt ons in 10 minuten richting de ‘vlei’.
Vanaf daar lopen en klimmen we door het mulle (duin) zand. Zeker in deze droge periode voelt het aan of je op een zacht gedeelte van het strand loopt en zak je steeds wat weg. Het is warm en wat dat betreft doet Deadvlei zijn naam eer aan. In de vlei is een krakkelee van fel witte kalkgrond midden in tussen de oranje duintoppen. In de vallei staan grillig gevormde bomen die al meer dan 900 jaar dood zijn.
Voor we het in de gaten hebben is het bijna half een en haasten we ons naar onze auto. Immers vandaag moeten we nog naar Swakopmund. Deze stad ligt aan de Namibische westkust, direct aan de Atlantische Oceaan, maar ook een ruime 370 kilometer van waar we nu zijn.
Fullspeed rijden we de eerste 50 kilometer in de richting van ons volgende logeeradres. Dat schiet lekker op…. Maar dan verandert de weg drastisch. De eerst volgende vier uur lijkt het wel of we in een soort van niemandsland zijn beland. Alleen wat oude sporen van auto’s in het gravel zijn een teken van leven. Verder zien we niemand, komen we niemand tegen en zien we zover het oog reikt alleen maar de horizon waar we al rijdend de zon onder zien gaan. Net wanneer we denken dat we aan het einde van de horizon zijn wacht ons om de bocht een nieuwe horizon. Hier moet je niet met stukken komen te staan. De zon is dan ook al onder wanneer we in de verte na een kleine vier uur rijden door niemandsland kleine lichtjes gaan zien. Het is Walvisbaai en we zijn dan op zo’n 40 kilometer van Swakopmund. We schijnen langs de kust te rijden, je ruikt het ook, maar we zien er niets van. Het is diepdonker wanneer we Swakopmund inrijden. Gelukkig klopt de routebeschrijving en komen we nog net voor acht uur aan bij “Seabreeze”. Het blijkt een leuk guesthouse te zijn wat nog niet zolang geleden is geopend door een echtpaar dat vroeger een schapenboerderij had. En –zo blijkt- we kunnen elkaar aardig verstaan. Hij spreekt namelijk Zuid Afrikaans. Hij tipt ons het restaurant “THE WRECK”. Het is niet ver weg van het guesthouse en zo zitten we een halfuurtje later al in schijnbaar een van de beste restaurants in deze kustplaats. De ‘upperclass’ heeft hier zijn tafeltje gereserveerd. Gelukkig zit er nog een tafel kampeervolk zodat we niet teveel opvallen in onze campingsmoking. Eenmaal buiten is het fantastisch om de grote golven van de oceaan te zien en horen binnenrollen. Benieuwd hoe het er morgen bij daglicht uitziet!