KTMDU/ISTANBUL/ AMSTERDAM/BRUSSEL/ DUSSELDORF

Waarbenjij.nu? Dat gold wel heel erg voor ons de laatste dagen van de reis.
Zaterdag op de luchthaven van Katmandhu zien we ‘Instanbul delayed’ op het bord verschijnen. We hebben een vertraging van 2 uur. We kunnen de aansluiting nog redden maar kijken toch enigszins bezorgd; immers onze overstaptijd is kort.
Eenmaal in het vliegtuig blijkt dat er nog vracht uit moet, moet worden bij getankt etc. Uiteindelijk veel later dan gepland vertrekken we. Ik kijk naar alternatieve doorvluchten vanuit Istanbul maar zie ze niet voor vanavond. Na 21.00 uur vliegt er niets meer richting Europa. Ik ben bang dat het een nachtje Istanbul wordt.
Als we eenmaal boven Istanbul vliegen is het opnieuw raak! Lijkt het maar zo of is het echt zo? “Zijn we rondjes aan het vliegen”? Klopt inderdaad. Er is wind, het is druk etc. etc. en zo landen we dus op het tijdstip dat ons vliegtuig richting Amsterdam al op de startbaan staat.
Eenmaal uit het vliegtuig blijkt er door Turkish Airlines niets geregeld. Mart, Carolien en ik worden -net als alle andere passagiers- van de ene naar andere balie gestuurd. “Can you change the flight into the early morning flight to Amsterdam” vraag ik bij de transferbalie? Er komt niet eens een antwoord. Klantvriendelijkheid? Oplossingsgericht werken? Het interesseert ze werkelijk geen moer! “Flight is full” krijg ik na lang aandringen en wachten te horen ; “You go hotel!!!” Dat terwijl toch op allerlei websites lijkt dat er vluchten nog gewoon te boek zijn. We worden naar de hotel transferdesk achter de paspoortcontrole gestuurd. “You go there!” Na een halfuur in de rij bij de paspoortcontrole krijgen we daar te horen dat we niet Turkije in mogen zonder visum?” YOU DON’T HAVE VISUM?” Uhhh hadden ze dat niet bij de Transferdesk kunnen zeggen?”.
“You have to buy VISUM!!” brult een dikkop achter de transferdesk . Ook dat is niet geregeld. Voor we het weten moeten we 75 euro betalen en hebben we plots een Turks visum in ons paspoort; niet bepaald handig als je binnenkort in de US moet zijn. Uiteindelijk met visum maar zonder vouchers voor maaltijd of wat dan ook komen we rond 00.45 in een hotel wat ze ons hebben toegewezen. Zelden zoiets meegemaakt met een luchtvaartmaatschappij!
Hopen maar dat we morgen vliegen!
Ik word wakker met wat mooie winterse fotobeelden die ik via de app op mijn telefoon krijg toegestuurd. Het zal toch niet? Een bus brengt ons naar de luchthaven. Daar begint het wachten. We horen al vanuit Nederland dat alles op Schiphol eruit ligt. Vanuit Turkish Airlines totaal geen communicatie. Dan -als we klaar zitten voor boarding- wordt de vlucht alsnog geannuleerd. “Shit de hele dag hier gezeten en nog geen vlucht!”. Dan begint de poppenkast van de dag ervoor opnieuw. We besluiten in te zetten op een alternatieve luchthaven voor morgen maar liefst vanavond nog. Staan bijna een uur in de wachtrij en vragen vriendelijk aan de transferdesk van Turkish Airlines naar een alternatief dezelfde avond of volgende ochtend naar Brussel, Zurich, Dusseldorf of Stockholm. Maar opnieuw geen enkele medewerking. Nog geen fatsoenlijk antwoord door baliemedewerkers van Turkish Airlines. Dat terwijl zij (!) het toch echt moeten regelen. Ronduit onbeschoft worden we behandeld. “ik ben het nu beu” zeg ik tegen Mart die naast me staat. Laten we dit maar even vastleggen” en zowel hij en ik drukken de opnameknop van onze mobiele telefoon in (er staat nergens dat je hier niet mag filmen). Opnieuw stellen we in alle rust de vraag voor alternatief. Het enigste wat er klinkt is: “next one”! Dan vragen we maar of de manager kan komen! Maar ook dat werkt niet. Met luid geschreeuw wordt ons duidelijk gemaakt dat we naar een hotel moeten. Na telefonisch overleg met reisspecialist Bert Thijssen wijs ik ze er nogmaals op dat ze verplicht zijn ons op de eerstvolgende vluchten te laten vliegen of alternatief aan te bieden. Dan wordt de sfeer grimmig. Ik maakt ze erop attent dat we een en ander hebben vastgelegd en dat voorleggen bij sales of klantenservice van Turkish Airlines. “We call police!” klinkt het “You can call your embassy !Police is coming”!!!
Ondanks dat we (nog) niets zien gebeuren kijken we elkaar aan en lijkt het ons beter bij deze desk weg te gaan. Het is immers Turkije! Als we bij een doorgangspoortje zijn is de agressieve Turkish Airlines medewerker ons gevolgd en laat foto’s maken van onze boarding passen door een collega van hem…
Eenmaal bij een andere balie komen we op een lijst voor een vlucht naar Brussel terecht op maandag. Nu nog wegvliegen vanavond blijkt geen optie vanuit Turkije. Maakt me niet waar naartoe, ik ben er klaar mee. Het hele bestuursapparaat in Turkije is ronduit intimiderend op een manier die je vrijwel nergens tegenkomt.
Oja we krijgen wel een hotel van de luchtvaartmaatschappij. Echter of we willen aansluiten…er staat een rij van een 300 man voor ons. “We boeken zelf wel een hotel en gaan biertje drinken”. Wel benieuwd wat morgen brengt en of we nog last gaan krijgen van de kopieën van de boardingpassen die ze hebben gemaakt.
Het is maandag. Hopelijk vliegen we nu wel! Opnieuw naar de luchthaven. Als we nog gezeur krijgen dan kan dat alleen bij de paspoortcontrole zijn… We besluiten te splitsen in de rijen. Mocht iemand op basis van gisteravond worden tegengehouden dan geldt dat niet voor de andere. Carolien toont als eerste haar paspoort. Mart en ik zien vanuit een andere rij dat stempels worden gezet… oké… geen problemen dus! Opgelucht nemen we plaats bij gate 704. “Het zal toch niet”? Alle vluchten naar Amsterdam zien we opnieuw geannuleerd en hier zien we nog geen personeel. Opgelucht zijn we pas wanneer we een halfuur later toch in het vliegtuig zitten. Op naar Brussel!!!
Onder me zie ik Brussel maar ook sneeuw. NEEEEE…. Ook nu zijn we weer rondjes aan het vliegen. Na 7 cirkels klinkt het : “Brussels is closed till 4 o’clock”! We fly to Dusseldorf!”.
Maakt ons niet uit meer als we maar ergens in Europa landen.
Vriendelijk laten we het aanbod om met de bus van Turkish Airlines mee te rijden naar Brussel aan ons voorbijgaan. We regelen zelf wel wat. Als ook alle ‘rent a cars’ blijken te zijn verhuurd op de hele luchthaven hoor ik Mart: “Onze Manuel komt ons oppikken hier!”.
Geweldig!
Iets verlaat maar toch nog op tijd droppen we Mart op een afscheidsdineetje van Scherpenhuizen.
En zo zijn we met 48 uur vertraging rond negen uur weer in Etten-Leur.
Het zal duidelijk zijn: voor onze volgende reis richting het oogkamp: geen Turkish Airlines en Istanbul als overstaphaven!

Waar we zeker voor gaan is het eye-surgical camp! Ondanks de lange terugreis kijken we tevreden terug op deze voorbereidingsreis.
We houden jullie op de hoogte!