RODE BERGEN, BARPRAAT, ONDERSCHEIDING

Er wordt op de deur geklopt. ’Namasté!...Sunrise’. Deepack maakt ons wakker. Als we de gordijnen open schuiven zien we langzaam bergtoppen verschijnen. Snel de schoenen aan en een fleecetrui. Het is fris hier in de ochtend.
Vanaf het balkonnetje van onze kamer zien we nog net hoe de zon de top van de Annapurna rood kleurt. Jammer dat de ochtendnevel ervoor zorgt dat we geen helder beeld op het massief krijgen.
Gisteren zijn we in een keer van Tamak tot een kleine 15 kilometer voor Pokhara gereden en gaan slapen op een speciaal uitkijkpunt waar je bij helder weer de hoogste toppen ter wereld kunt zien.
De terugweg was niet anders dan de heenweg; een aantal uur stuiteren, hobbelen en heen en weer geschud worden.
Het is 10.30 uur als we -na een kort bezoek aan een Tibetaans vluchtelingenkamp- terug arriveren in het Temple Tree Hotel in Pokhara. ‘Mooi, dan hebben we nog even de tijd om de stad te verkennen.’
Vergeleken met de eerste keer (in 1990) dat ik in Pokhara was is de plaats uitgegroeid tot de tweede stad van Katmandhu. De stad is eenvoudig onder te verdelen in een relatief nieuw gedeelte met veel 2 of 3 hoogbouw, een ‘Lakeside’ gedeelte met wat guesthouses voor mensen die het Annapurnagebergte ingaan en het oude centrum. Dat ligt op 7 kilometer van ons hotel. We besluiten om een taxi te nemen. Een taxi nemen is echt een avontuur. Belangrijkste vraag is hoe je er –naast de chauffeur- nog 4 man in gaat krijgen. “Ga jij in het midden? vraagt Mart aan Carolien. Mart stapt in en de taxi is eigenlijk al vol wanneer ik er nog in moet. ‘Opschuiven!’ Mart zit bijna weer buiten wanneer ik erin zit. “OK…wat terugschuiven.” Nu mijn been er nog in zien te krijgen. OK! Dan nog proberen de deur dicht te krijgen om uiteindelijk het raam open te doen om mijn rechterarm ergens kwijt te kunnen. “Ok… drive’!! Gelukkig duurt de rit maar een kleine 10 minuten.
We kiezen ervoor om terug te lopen van het oude centrum naar ons hotel. Mooi is het om op deze manier de stad beter te leren kennen en het dagelijkse leven te zien. Overal bedrijvigheid en op de ‘begane vloer’ is werkelijk alles (!!) een winkeltje; van groentestalletjes tot zakjes shampooverkopers, van autosleutelaars tot kapsalonnetjes en van eettentjes tot bloemenkransverkopers.

Het is donker wanneer we terug zijn in het hotel en na de dagen in de bergen is het lekker om hier te kunnen genieten van een warme douche en een biertje. Mart en ik kiezen voor een Everest bier, Carolien voor een wijntje. “Proost”!

Tijd voor barpraat. Maar al snel komen we in contact met Mike en zijn vrouw. Ze komen uit de UK, leven in Dubai en Mike werkt aan nieuwbouwprojecten van Hiltonhotels op het Arabische continent. Wanneer hij het doel van onze reis hoort schuift hij snel aan. Immers zeker in landen als Qatar en Saudi-Arabië werken veel Nepalezen maar is er ook veel te doen over de werkomstandigheden van deze mensen. Daarom lijkt het hem goed dat er wat teruggedaan zou worden door bijvoorbeeld de bouwers van de hotels. Visitekaartjes worden uitgewisseld en ‘Mike je hoort van ons!’
Net wanneer we op het punt staan richting de kamer te gaan komen er een 100 tal districtsleden van de Lionsclub Pokhara binnen. Voor we het weten worden we uitgenodigd voor een drankje. Als men er dan ook nog achter komt dat ik Lionslid in Nederland ben sta ik voor ik het weet voor het publiek. “I give you a special districts Award” en ik krijg ik een mooi blauw speldje opgeprikt. “Whiskey, Vodka?”. Nou laten we dat maar niet doen. Morgen
reizen we per auto terug naar Katmandhu waar we nog een dag hebben om de koningsstad Bhaktapur en de Pashupatinathtempel te bekijken.
Maar voor we naar Katmandhu rijden gaan we in de ochtend eerst nog even langs bij onze Nepalese vriend Dr. Indra op het ooghospitaal. Als we aankomen staat er een rij van een 30 patiënten buiten bij een balie te wachten. Indra geeft ons een korte rondleiding door het hospitaal. Dit zijn mensen die dus wel aan hulp kunnen komen. De rondleiding en het gesprek met Dr. Indra overtuigen ons nogmaals dat we gezamenlijk een mooi project gaan realiseren. Onze ogen raken die van Dr. Indra en die van hem de onze, een warme handdruk en” Namasté”; Tot ziens! “We keep in touch.” Dat zullen we zeker de komende tijd intensief doen.

“En wat vonden we ervan?”. We zitten in een restaurantje in Thamel Katmandhu. Deze laatste avond blikken we terug op de reis! Een ding is zeker missie geslaagd!
We hebben de locatie gezien, weten wat er geregeld moet worden maar vooral ook de noodzaak gevoeld van het eye-surgery camp in november!