SNEEUW, AFSCHEID, BASECAMP LENIN, BIKKELS, WATJES

Wat een dag! Dit is er zo eentje waarom je reist.
Vanochtend vertrokken uit Murgab, the wild-east van Tajikistan. Vannacht sneeuwde het nog in dit toch al grauwe en troosteloze stadje.
Het is tijd om uit Tajikistan te vertrekken maar dat gaat gepaard met een bijna ongeëvenaarde schoonheid van vergezichten met besneeuwde bergtoppen. Het is ondertussen kraakhelder geworden en de lucht is strak blauw met mooie witte wolken die voor een schitterend contrast zorgen. Eigenlijk weet je niet waar je moet kijken zo mooi is het.
Dat we rakelings naast de Chinese grens rijden is wel duidelijk want het is helemaal afgezet met een 2,5 meter hoge afzetting met prikkeldraden. Dit gaat zo kilometers achter een stuk door, door plassen, over bergen en door kleine meren. Er valt geen gat te ontdekken. Of toch? We moeten wel lachen want plots staan er 2 hekken van de afrastering zomaar open. De poort naar China? De weg klimt naar de 4600 meter hoge pas. Op de top hebben we een fantastisch uitzicht.
Als we er 10 minuten staan om foto’s te maken en van het uitzicht te genieten komt er plots uit het niets vanuit de Kirgizische kant een fietser aan op de top. Het blijkt een Japanner te zijn die zijn fietstocht is begonnen in Bali, nu hier rondrijdt en van plan is in Zuid-Afrika te eindigen. De polaroid die we van hem maken gaat hij opsturen naar zijn ouders.
Rond het middaguur bereiken we de grens die zonder al te veel moeite wordt overgestoken. Dat betekent voor ons afscheid nemen van onze gids en chauffeur. Het was leuk, het was gezellig. We wisselen wat gegevens uit en groeten elkaar voor de laatste keer. Zullen we elkaar ooit nog ontmoeten?
Afscheid betekent ook weer kennismaken. Dat gaan we doen met Kyrgyzstan en allereerst met onze nieuwe gids en chauffeur. De gids is een jong modern Kyrgysch dametje van 23 jaar. Haar Engels is heel goed.
De eerste stop in Kyrgyzstan is basecamp van Peak Lenin, de hoogste top op de grens van Tajikistan en Kyrgyzstan. In zo’n 4 uurtjes rijden we er naartoe. Het is bewolkt en regenachtig als we er aankomen. Maar een echt basecamp. Het lijkt soms wel of we de enige niet klimmers zijn hier. Alles ademt en voelt naar klimmen. Dit is het territorium van de die-hards die deze 7000-er gaan beklimmen. In de verzameltent zit een mix aan nationaliteiten, Russen, Zwitsers, Amerikanen. Wij worden uitgenodigd aan te schuiven bij een groep Iraniers. Al snel is er een gezellige stemming; ze zijn zelf tot camp 3 geweest op 6200 meter en gaan morgenochtend weer omhoog. Verbrand dat ze zijn. Er is een Iraanse dame die behoorlijk verbrand is. In Iran loopt ze waarschijnlijk helemaal gesluierd en heeft ze een hele witte huid. Maar ze is nu rood. De vellen hangen aan hun gezichten, de lippen zijn gezwollen. Dat maakt de sfeer er echter niet minder om. We maken wat foto’s, printen polaroids en nuttigen met hun een koolhydraatrijke maaltijd. Boven het basecamp hangt ondertussen een onweersbui die losbarst. Kijk je de andere kant uit dan zie je daar een kraakheldere top in het avond zonlicht van Peak Lenin.
Later ontmoeten we ook een groep van 12 Nederlanders die de top willen bereiken. Al snel zitten we ook met hen in een gezellig gesprek. Wat een uitdaging hebben deze mannen en vrouwen. Twan wilde dat hij 26 (!) jaar jonger was alleen maar om een stukje mee te mogen maken. Waarop ik hem herinner aan de documentaire waarin een man van 90 de marathon loopt en daar pas op 75 jarige leeftijd mee begonnen is…
Wilco van Rooijen (beroepsavonturier) is de leider van de groep en heeft zowat alles beklommen wat er te beklimmen is, heeft mede klimmers verloren, was op de K2, Everest en tal van andere bergen. Als ik hem zeg dat hij er nog ongeschonden uitziet van al zijn expedities zegt hij droog “je hebt mijn voeten niet gezien maar tenen heb ik niet meer”. Een aantal van de groep is al op camp 3 geweest. Vandaag en morgen is het een rustdag. Dan gaan ze voor de top in 4 dagen(!!). Een 6-7 man gaan dat mogelijk halen. Wat en bikkels!! Als we in de regen naar ons (relatief luxe) tentje lopen en daar aangekomen natte voeten hebben voelen we ons toch wel een beetje watjes.

06.30 PEAK LENIN. Het eerste zonlicht kleurt de top van Peak Lenin langzaam rood. Het basecamp begint langzaam tot leven te komen. Tentjes ritsen open, klimmers kijken eerst naar de piek en dan naar de lucht; Tja, een schitterende ochtend! Onze Iraanse vrienden beginnen snel hun spullen te verzamelen, Basecamp 3 is hun doel voor vandaag. Het oogt hectisch. Alles wordt in een kleine rode gammele bus gepropt en voor dat ik het weet zit ik samen met hen in deze bus richting het startpunt van de beklimming naar camp3. Luid zingend, joelend en bijna hossende bus in de te kleine bus hobbelen we met 11 man de voet van de berg op. Het lijkt wel of ik in de borrelbus zit. “Only 10 minutes and back “ hadden de Iraniers toch gezegd? Alleen heen duurt al meer dan 15 minuten. Als we bij het startpunt komen blijkt deze bus ook nog eens niet terug te gaan naar het basecamp maar naar Osh. Wat nu? Immers op basecamp weet alleen de chauffeur van gister dat ik in deze bus gestapt ben. Na 10 minuten komt er plots een oud groen jeepje met de laatste Iraanse klimmers en na wat foto’s en “lots of succes and take care” stap ik in de jeep terug richting basecamp. We zijn nog geen 10 minuten onderweg wanneer we in de verte weer het basecamp zien liggen. Maar dan houdt de jeep er al pruttelend hortend en stotend mee op. De Russische chauffeur bromt iets van “kaputte”!!! Die doet het niet meer! Dat wordt nog een aardige wandeling terug en Carolien weet niet waar ik ben. Niet slim gedaan. De rode bus heeft echter wat klimmers opgepikt uit een ander basecamp en wanneer hij ons dreigt te passeren lukt het me om van hem een lift richting ons camp te krijgen.
Net nog op tijd voor het ontbijt. Carolien had al begrepen dat ik richting camp 3 was en wist ook wel dat ik daar niet naartoe zou gaan klimmen.
Ondertussen zijn Wilco van Rooijen en zijn mannen ook wakker en wisselen we nog wat reiservaringen uit. Avonturiers onder elkaar alleen Wilco is een echte. De wereld is klein als blijkt dat we een gezamenlijke kennis hebben. Gegevens worden uitgewisseld en het wordt tijd om te vertrekken naar Osh. Het is een onaangename verrassing als blijkt dat onze auto het niet doet. De gids en chauffeur hebben vannacht ivm de kou in de bus geslapen en de verwarming aan gehouden. Nogal simpel dat dan de accu op is. Startkabels zijn er niet dan maar 2x 220 draden. Starten ho maar, zeker als je de motor dan nog eens verzuipt. Alternatief is in te stappen in de rode bus 6 uur lang richting Osh met een aantal klimmers. Dat is voor ons geen optie. We willen zeker onderweg kunnen stoppen. Ik maak dat de gids ook duidelijk. Het schijnt over te komen want een 20 minuten later zwaaien we de Nederlandse klimmers voor een laatste keer toe en vertrekken we alsnog in een fourwheel vanuit het camp. De weg naar Osh is net nieuw dus ongelooflijk goed. Het is de tweede stad van Kyrgyzstan. De Russische historie is hier duidelijk te zien. Een meer dan 25 meter hoog beeld van Lenin staat centraal op het grote plein.
De bazaar hier heeft een regiofunctie wat duidelijk te zien is aan de schaalgrootte. Alles is er een veelvoud. Wat vooral opvalt zijn de gigantische hoeveelheden meloenen.
Vrachtwagens zijn er vol met watermeloenen en de gele vrucht meloenen. Stapels liggen opgestapeld in de markt.
Laat in de middag vliegen we naar Bischkek. In en ouderwets Russisch vliegtuig. Echt veilig voelt het niet. Het is zaterdagavond 20.30 uur als we voor het eerst in 1,5 week weer een echte badkamer zien en is het heerlijk om even de vermoeidheid en het stof van je af te spoelen. Dan gaan we op zoek naar een wijntje. Morgenochtend vertrekken we weer naar ruigere oorden.