Deel 10 - Verduistering, slippertjes en lonely

Langzaam verschijnen uit de ochtendnevel de eerste wat donkerdere puntjes. Het is kwart over 6 hier, nog steeds schemerig donker maar langzaam komt het eerste licht aan de horizon. Een, twee, tien, twintig…steeds meer pagodes verrijzen uit de duisternis. Ik zit met nog een paar toeristen op een van de grotere tempels wat verder weg van de gebaande paden. Ben om kwart voor zes vertrokken uit het hotel. Het koplampje van mijn e-scootertje heeft me over de zandpaden genavigeerd. Na een paar dagen en een paar keer eerder hier geweest te zijn ken je de omgeving steeds beter. De zon komt langzaam tevoorschijn in de ochtendnevel en kleurt van zacht rood, naar donkerrood en wordt steeds geler. Maar vandaag is het anders als anders. Het lijkt of er een stukje uit de zon is. Zeg maar zoals bij het logo van Apple. Vandaag is het in Zuid-Oost Azie zonsverduistering. Hier in Bagan is het maar een stukje maar het blijft een vreemd gezicht. Langzaam wordt de zon weer compleet en zo ook het beeld van de grote en kleine pagodes die in veelvoud om me heen te zien zijn.
Hoewel Bagan altijd geprezen wordt om de ‘sunset’ is het de vraag of de zonsopgang niet nog spectaculairder is. Vooral de bekende tempels die beklommen mogen worden (sinds begin dit jaar een beperkt aantal) zijn vanaf 17.00 uur behoorlijk druk bezocht. Maar nu in de ochtend is dat anders. De groepen gaan pas na het ontbijt op pad. Dus is het heerlijk hier nog even een frisse neus te halen en met een banaantje in de had –als ontbijt- te genieten van het uitzicht.
De fourwheeldrive stuurt behendig door het mulle zand op weg naar de Baganvlakte om daar wat traditionele dorpjes te bezoeken. We passeren ossenkarren en even later lijkt het wel of we wandelende pakken stro voorbij zien komen. De vrouwen die ze dragen zijn er volledig in verstopt. Langs de weg wordt in palmbomen geklommen om kokosnoten eruit te halen en gaan de bewoners richting de akkers of markt. Na anderhalf uur rijden stoppen we in een dorpje. Toeristen zijn ze hier niet gewend. Maar gastvrij zijn ze overal. Zo ook hier. Voor we het weten zitten we aan de thee bij een slippermaker.
Behendig schaaft hij aan de stukjes hout, pakt zijn beitel, tikt wat en schaaft weer verder. “Dat hij hier slippers uit gaat krijgen” zeg ik tegen mijn gids. Hij laat me een paar slippers zien die klaar zijn. Rood met zwart geschilderd. De slippermaker tikt, beitelt en schaaft verder. Hoeveel hij er per dag maakt? Tussen de 9 en 12 paar. Op de markt worden ze verkocht voor 1000 kyats, zeg maar 80 eurocent. Dan klinkt er feestgeschal. Ook hier is net een trouwfeest. De uitnodiging om te eten sla ik deze keer over.
Terug in Bagan is het twee uur en op het heetst van de dag. Ik loop een straatje achter het hotel in. Aan dit zandpad zitten tal van restaurantjes. Je kunt er van alles eten, Indiaas, Thais, Chinees, Pizza, Myanmar. Alles uitbundig aangegeven op de talloze houten -vaak nog traditioneel geschilderde- reclameborden om hun producten aan te bieden. Na bijna 3 weken ga ik me eens trakteren op een echte “Weatherspoonburger”. Ik ken hem nergens van maar de rest van de wereld schijnbaar wel. Alle nationaliteiten komen hier samen in dit kleine restaurantje. Beter gezegd het lijkt wel of alle toeristen hier willen gaan zitten. Yip, ze zijn bekend van ‘Lonely Planet’ –zeg maar de reisbijbel- die je bij moet hebben als je ver op reis gaat. Nadeel is wel dat als je naar hun favorieten op zoek gaat je zeker niet ‘Lonely’ meer bent. Een biertje verder komt de burger. Ziet er goed uit maar wel 2 maatjes te groot voor me! Tijd voor een siesta. Om vier is de e-scooter weer opgeladen en ben ik dat waarschijnlijk ook weer.