We zijn in LO, “Where is Kunga?” & sterk spul!

In de verte zien we de rode muren van Lo Manthang -in de volksmond vaak LO genoemd- al liggen. Ons einddoel. We hopen hier een gesprek te hebben met ‘de Kunga/lama’, beter gezegd de `burgemeester` van Lo, of het misschien de locatie wordt van ons oogkamp in november. Het duurt misschien nog wel 30 minuten voor we er zullen zijn. Het zicht op de stad doet ons terugdenken aan mei 2017 toen we daar 3 dagen het TIJI Festival meemaakten. Drie dagen maskerdansen, gezang, en tradities. Wat zou er veranderd zijn?
Als we Lo binnenrijden is het rustig, ook hier ‘LOw season’ dus. We herkennen veel van 2,5 jaar geleden, gelukkig!
Maar er zijn toch ook wel wat veranderingen. Zo wordt er hard gewerkt aan nieuwe ‘guesthouses’ en hotels. Andere zaken zijn juist weer gesloten of afgebroken. Gelukkig is de complete stad met de ‘mudhouses’, het paleis en de kloosters binnen de stadsmuren nog volledig intact.
“Uuuhhh het klooster hier valt af” zeggen we tegen elkaar als we bij het binnenplein aankomen van een van de kloosters. Dit was een van de opties als locatie voor het oogkamp. Het binnenplein ligt nu vol met puin en bouwmaterialen en er wordt druk gebouwd aan een paar nieuwe scholen voor de monniken. Al snel horen we dat ook in Mustang er de nodige schade was door de aardbeving in april 2014. Omdat constructies niet goed meer waren wordt dit nu aangepakt.
“Kunga is here at 7“….“Kunga is not here…“ Kunga is looking at the road”…. “Kunga is in Muktinath”…
Ja, bij ons in Nederland valt het niet mee om de burgemeester te spreken maar hier zijn de berichten wel erg wisselend. Hoop niet dat we voor niks hier naartoe zijn gereden. “Dat gaat hem vandaag niet meer worden!” En dat klopt. Morgen komt hij terug uit Muktinath en hebben we een afspraak met hem. Hoe laat? Dat weet niemand. We wachten morgen maar af.
“Hee het ruikt hier naar alcohol”.…roep ik als ik uit de jeep stap. We zijn op weg naar een paar oude kloosters en rotswoningen in de bergen op een uurtje van Lo Manthang. Vanochtend hebben we door de oude binnenstad geslenterd. Van onze ‘Kunga’ nog geen bericht.
Ik loop af op waar de geur vandaan komt. Een huisje aan de kant van de weg waar we gestopt zijn. Als ik binnen gluur kijken ongeveer 150 ogen mijn kant op. Voor we het weten wordt ons een kopje met een sterk ruikende brandstof aangeboden. Zelfgestookte rijstwijn.
“Drink”… een vrouwtje in traditionele kledij komt speciaal op het randje nog wat vette boter smeren. Ja hoor..dat kan er ook nog wel bij. Voorzichtig maar een nipje… “Potver wat is dat spul sterk!” We blijken op een bruiloftsfeest te zijn beland. En dat is te zien. Iedereen ziet er feestelijk uit. Vrouwen hebben mooie kleurige jurken, dragen zilveren juwelen, en in hun gevlochten haren zitten blauwe edelstenen. Veel mannen zijn traditioneel gekleed. We worden uitgenodigd te gaan zitten maar dat is misschien toch een minder goed idee als we ook nog het klooster en de rotswoningen willen zien. Ik hef het kommetje op en sla ‘het alcoholische goedje’ in een keer naar binnen. Een andere optie is er eigenlijk niet. We wensen ze nog een mooi feest en gaan naar buiten, voor ze opnieuw inschenken. “Hier moet je er geen drie van drinken”. We vervolgen onze tocht naar de rotswoningen en klooster.
Op de terugweg naar Lo Manthang gaat de telefoon van Deepack; “the Kunga is there” en over een uurtje of wat zijn we welkom bij hem thuis.