ONVERGETELIJK AFSCHEID VAN TAKAM
Door: Twan Robbeson
Blijf op de hoogte en volg Twan en Carolien
21 November 2018 | Nepal, Kathmandu
Als we wakker worden dan realiseren we dat het vandaag afscheid nemen is van het kamp. Terug naar de ‘bewoonde wereld’. Vanavond geen tent meer, geen slaapzak. Geen koud straaltje water, geen gat in de grond meer als toilet maar gewoon weer een hotelbed, douche en toilet. Langzaam ontwaakt het tentenkamp. Gisteravond was het door het gezamenlijk dorpsdiner later dan de eerdere avonden. We hebben alles nog even laten bezinken met een slokje wijn.
De douw hangt nog in het dal. Het geluid van een roedel vossen maakt iedereen wakker. Een voor een schuiven we aan in onze gezamenlijke tent. Vandaag terug naar Pokhara. Blij dat het doel bereikt is, jammer om afscheid te nemen van de lieve mensen van Takam. Na een bordje havermoutpap en omelet lopen we de heuvel weer op richting de medical post. Kijken wat het resultaat is van gister. Als we boven komen zijn de i-pads net van de ogen afgehaald. Net als gister zit iedereen weer buiten op bankjes. De ‘mensjes’ staren verbaasd voor zich uit. Je ziet dan hun wereld compleet is veranderd. Ontroerend om dat te zien. Dankbaar vouwen de handpalmen tegen elkaar en danken ons. Gisteren zijn er nog een groot aantal geopereerd zodat we totaal op 62 uitkomen. We besluiten een oude man die te laat was voor de operatie en geen geld heeft om naar de stad te gaan in onze fourwheeldrives mee te nemen naar Pokhara en ervoor te zorgen dat hij daar geopereerd wordt. We gaan dan meteen een warme jas en schoenen voor hem regelen.
“time to say goodbye” want we hebben nog een autorit van 7 uur voor de boeg. Maar ook nu lukt dat niet zomaar. Als we met onze spullen in het tentenkampje staan zien we mensen de berg afkomen met bankjes en vrouwen met de inmiddels voor ons zo bekende bloemenkransen naar beneden komen. Een krakemikkige geluidsbox wordt midden op het veld gezet. Binnen korte tijd staat en zit het veld vol met enkele honderden mensen uit Takam. Ook op de berg zitten de inwoners te kijken wat er gaat gebeuren.
“Team Holland” wordt gevraagd om op het primitieve podium plaats te nemen. Alle hoogwaardigheidsbekleders zijn aanwezig. We moeten erg lachen als we kennismaken met de journalist die met zijn brommer enkele uren door de bergen heeft gereden om erbij te zijn. Hij heeft 6 kopieën bij van de lokale krant. Daarin staat al een en ander over ons kamp. Het moet niet gekker worden. Als we plaats hebben genomen is het tijd voor de hoogwaardigheidsbekleders om ons toe te spreken. Meer dan een uur lang ratelen een aantal mensen in het Nepalees ons toe. Soms kunnen we er flarden van begrijpen maar het meeste zijn eentonig goedbedoeld onverstaanbare toespraken. Alle toeschouwers blijven geduldig stil. Eerlijk gezegd kijken wij op onze klokjes want we hoopten om 10 uur weg te zijn om nog voor het donker Pokhara te bereiken maar dat gaat ons niet meer lukken. Namens de groep spreek ik de bevolking van Takam toe. We doen de belofte om te kijken of we ze ook educatief met wat oude computers en op medisch gebied nog kunnen helpen. Het medisch team en de vrijwilligers worden bedankt!
“Takam we nemen afscheid maar het is no goodbye, immers jullie zitten vanaf nu voor altijd in ons hart en de ontvangst en warmte zullen we nooit vergeten” Liever zeggen we TOT ZIENS!”
De band begint te spelen en een voor een worden we naar voren gevraagd en wordt ons een zijden shawl omgehangen; een teken van welkom en dankbaarheid. Daar blijft het niet bij. We worden overspoeld met bloemenkransen, warme handdrukken en soms innige omhelzingen. Het is voor een aantal van ons moeilijk om het droog te houden wanneer 200 kinderen speciaal voor ons het Nepalees volkslied zingen. Als laatste ontvangen we van de gemeente Takam een “token of Love from Takam”; een kitsch gouden lijstje met foto van Takam en de vermelding van ons oogkamp. We nemen ze dankbaar in ontvangst. Tijd om echt in te stappen…
Onze auto’s starten de motoren. Als we achter ons kijken zien we wuivende mensen en links benden van ons nog net het lege veld waar enkele uren gelden onze tentjes nog stonden. Dan buigt de bocht naar rechts en wordt het stil en zetten we koers naar Pokhara toch wel met een beetje pijn in het hart maar een onvergetelijke ervaring rijker.
Het is al donker wanneer we hotel Temple Tree bereiken. Iedereen is vermoeid en toe aan een douche en wat schone kleren. Maar wat was het een onvergetelijke ervaring!
De douw hangt nog in het dal. Het geluid van een roedel vossen maakt iedereen wakker. Een voor een schuiven we aan in onze gezamenlijke tent. Vandaag terug naar Pokhara. Blij dat het doel bereikt is, jammer om afscheid te nemen van de lieve mensen van Takam. Na een bordje havermoutpap en omelet lopen we de heuvel weer op richting de medical post. Kijken wat het resultaat is van gister. Als we boven komen zijn de i-pads net van de ogen afgehaald. Net als gister zit iedereen weer buiten op bankjes. De ‘mensjes’ staren verbaasd voor zich uit. Je ziet dan hun wereld compleet is veranderd. Ontroerend om dat te zien. Dankbaar vouwen de handpalmen tegen elkaar en danken ons. Gisteren zijn er nog een groot aantal geopereerd zodat we totaal op 62 uitkomen. We besluiten een oude man die te laat was voor de operatie en geen geld heeft om naar de stad te gaan in onze fourwheeldrives mee te nemen naar Pokhara en ervoor te zorgen dat hij daar geopereerd wordt. We gaan dan meteen een warme jas en schoenen voor hem regelen.
“time to say goodbye” want we hebben nog een autorit van 7 uur voor de boeg. Maar ook nu lukt dat niet zomaar. Als we met onze spullen in het tentenkampje staan zien we mensen de berg afkomen met bankjes en vrouwen met de inmiddels voor ons zo bekende bloemenkransen naar beneden komen. Een krakemikkige geluidsbox wordt midden op het veld gezet. Binnen korte tijd staat en zit het veld vol met enkele honderden mensen uit Takam. Ook op de berg zitten de inwoners te kijken wat er gaat gebeuren.
“Team Holland” wordt gevraagd om op het primitieve podium plaats te nemen. Alle hoogwaardigheidsbekleders zijn aanwezig. We moeten erg lachen als we kennismaken met de journalist die met zijn brommer enkele uren door de bergen heeft gereden om erbij te zijn. Hij heeft 6 kopieën bij van de lokale krant. Daarin staat al een en ander over ons kamp. Het moet niet gekker worden. Als we plaats hebben genomen is het tijd voor de hoogwaardigheidsbekleders om ons toe te spreken. Meer dan een uur lang ratelen een aantal mensen in het Nepalees ons toe. Soms kunnen we er flarden van begrijpen maar het meeste zijn eentonig goedbedoeld onverstaanbare toespraken. Alle toeschouwers blijven geduldig stil. Eerlijk gezegd kijken wij op onze klokjes want we hoopten om 10 uur weg te zijn om nog voor het donker Pokhara te bereiken maar dat gaat ons niet meer lukken. Namens de groep spreek ik de bevolking van Takam toe. We doen de belofte om te kijken of we ze ook educatief met wat oude computers en op medisch gebied nog kunnen helpen. Het medisch team en de vrijwilligers worden bedankt!
“Takam we nemen afscheid maar het is no goodbye, immers jullie zitten vanaf nu voor altijd in ons hart en de ontvangst en warmte zullen we nooit vergeten” Liever zeggen we TOT ZIENS!”
De band begint te spelen en een voor een worden we naar voren gevraagd en wordt ons een zijden shawl omgehangen; een teken van welkom en dankbaarheid. Daar blijft het niet bij. We worden overspoeld met bloemenkransen, warme handdrukken en soms innige omhelzingen. Het is voor een aantal van ons moeilijk om het droog te houden wanneer 200 kinderen speciaal voor ons het Nepalees volkslied zingen. Als laatste ontvangen we van de gemeente Takam een “token of Love from Takam”; een kitsch gouden lijstje met foto van Takam en de vermelding van ons oogkamp. We nemen ze dankbaar in ontvangst. Tijd om echt in te stappen…
Onze auto’s starten de motoren. Als we achter ons kijken zien we wuivende mensen en links benden van ons nog net het lege veld waar enkele uren gelden onze tentjes nog stonden. Dan buigt de bocht naar rechts en wordt het stil en zetten we koers naar Pokhara toch wel met een beetje pijn in het hart maar een onvergetelijke ervaring rijker.
Het is al donker wanneer we hotel Temple Tree bereiken. Iedereen is vermoeid en toe aan een douche en wat schone kleren. Maar wat was het een onvergetelijke ervaring!
-
21 November 2018 - 10:59
Dick En Lida Drent:
HOI allemaal,
Jullie taak zit er op en jullie hebben ontzettend mooi en goed werk verricht!!
Wij wensen jullie een veilige reis naar huis en tot spoedig ziens om jullie verhalen te horen en jullie
foto's/film te zien.
Lieve groeten van Dick & Lida -
21 November 2018 - 13:10
Vincent:
Beste allemaal,
Wat een dankbaar werk! Een goede terugreis.
Vincent & Nelleke -
21 November 2018 - 13:15
Annie Keijzer:
Wij hebben met verbazing, plezier en bewondering het verslag gelezen .
Wat een geweldige werkreis hebben jullie gemaakt en heel veel bewondering daar voor.
Nu lekker genieten en vakantie houden. Dat hebben jullie dik verdient.
Leo ik neem aan dat jij gefilmd hebt en wij zijn reuze benieuwd.
Goeie reis naar huis.
Groeten Ton en Annie. -
21 November 2018 - 13:38
Marja Peijs:
Lieve Twan en Carolien en de hele groep,
Wat een geweldig project hebben jullie samen gerealiseerd. Petje af hoor! Nu nog even genieten van Nepal.
Hartelijke groet,
Marja -
21 November 2018 - 15:27
Nini:
Wat een mooi werk hebben jullie verricht,prachtig!,
Vr. Gr Nini -
21 November 2018 - 19:23
Frank Van Lieshout:
Mooie reis geweest die veel indrukken heeft gebracht lijkt me.
In wat voor wereld we leven vol met tegenstellingen.
Goed dat door jullie toedoen mensen het echte levenslicht weer konden ervaren.
Donderdag worden jullie weer in de westerse problematiek gelanceerd. Weer ff anders.
Cheers, was leuk te lezen die verslagen.
Grt frank
-
22 November 2018 - 04:15
Leny Willers:
Wat een pracht resultaat en mooi om te lezen.
Met respect. -
22 November 2018 - 04:59
Robin:
Wat een mooi verslag van een geweldige en indrukwekkende reis. En een prachtig resultaat voor alle Nepalezen die weer "zicht" hebben!! Knap werk van het hele team!
Kom graag nog eens langs om de ongetwijfeld prachtige foto's en verhalen te zien en te horen!
Gr. Robin
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
