FISHTAIL, STUITEREN, GEWELDIG ONTVANGST
Door: Twan Robbeson
Blijf op de hoogte en volg Twan en Carolien
18 November 2018 | Nepal, Kathmandu
Het rode ochtendlicht verlicht de ‘Fishtail’. Deze besneeuwde bergtop is het symbool van Pokhara. Bij helder weer is hij vanuit de hele stad te zien. De fourwheels staan klaar om ons richting Takam te brengen. Alle koffers zijn omgepakt in soepele tassen en we hebben zelfs 2 appeltaarten voor onderweg laten inpakken. Je weet maar nooit.
We kleunen ons een weg door Pokhara en rijden door twee grote gietijzeren poorten; de ingang van het Himalaya ooghospitaal. We zijn dinsdag uitgenodigd om voor vertrek te komen ontbijten op het ooghospitaal. Handen worden geschud, thee gedronken en we genieten van de eitjes. Ook het team van het ooghospitaal staat met hun jeep met open bak met generator, apparatuur en ook onze Biometric scan klaar om te vertrekken.
Het is bijna 8 uur wanneer we koers zetten naar Takam. We zitten met 3 man per jeep buiten de chauffeur. Al snel kruipt de weg omhoog richting Sarankot; een bekend uitzichtpunt voor de vallei. We rijden op wegen die we sinds achttienhonderd niet meer in Nederland kennen. Je kunt het nauwelijks een weg noemen. Zo stuiteren, hobbelen en kruipen we met onze jeeps de eerste uren door het gebergte. We moeten dit minimaal 7 uur volhouden om ons doel te bereiken vandaag.
Dan weer langs diepe ravijnen, dan weer langs rijst- of graanvelden waarop vrouwen in kleurrijke gewaden het graan of de rijst slaan, boeren met hun buffels de akkertjes omploegen en door kleine dorpjes waar de mensen op hun gemak aanschouwen wat er allemaal passeert. Het landschap is indrukwekkend. Hier ervaar je dat er nog een andere wereld bestaat dan het jachtige leven bij ons.
Na ruim 3 uur door elkaar geschud te zijn stoppen we in Beni. De laatste stad op onze route.
Koffie, thee, appeltaart en doorrijden…
Het tweede gedeelte van onze tocht is zowaar nog erger dan het eerste deel. Stukken diepe modder, los steenpui en dan weer stukken droog zand met diepe kuilen bepalen ons tempo. Het zijn niet de kilometers vandaag. We leggen vandaag zo’n 130 kilometer maar af, maar doen daar wel ruim 7 uur over.
De kracht van de zon neemt al wat af als we Takam naderen. Nog een bocht en dan zijn we er, dan zien we de school en hopelijk ons tentenkamp ook al. Een weerzien voor Carolien, Mart en Twan.
Dan zien we plots twee kinderen met een groot spandoek, maar daar blijft het niet bij, een lokale drumband staat bij de poort. Tibetaanse toeters, authentieke trommels spelen lokale succesnummers. We stappen uit de fourwheeldrives. En dan zien we pas wat er werkelijk aan de hand is… half Takam staat klaar om ons te ontvangen. “Namasté, Namasté, Namasté…” klinkt het uit tientallen monden. Een helden ontvangst. Tientallen Kransen met Afrikaantjes, bougain ville, biskus, roosjes worden om onze hals gehangen….en niet één maar velen. WAT EEN ONTVANGST! Ongelooflijk. Als we door de poort lopen richting de school staan er meer dan tweehonderd leerlingen in rij opgesteld. Langzaam gaan we tussen de menigte door. Steeds weer klinkt het “Namaste, Namaste” en wordt weer een krans omgehangen.
We zijn nog niet bekomen van de ontvangst bij de school als we gevraagd worden mee naar boven te gaan richting de medische post. Ook daar volgt een ongekend hartelijk welkom. We worden toegesproken door de burgemeester en anderen. Wat er allemaal gezegd is is voor ons allen nog steeds een vraag, maar de warmte komt duidelijk over. Takam wacht op ons! Ze zijn blij dat we er zijn! Muziek klinkt, en dansend gaan we naar ons tentenkamp.
De tenten staan gelukkig klaar. Onze crew heeft heerlijk gekookt. Niet ver na negen uur ligt iedereen in zijn tent en is het stil op wat gesnurk na…. Morgen gaat ons oogkamp beginnen.
Morgen verslag vijf.
We kleunen ons een weg door Pokhara en rijden door twee grote gietijzeren poorten; de ingang van het Himalaya ooghospitaal. We zijn dinsdag uitgenodigd om voor vertrek te komen ontbijten op het ooghospitaal. Handen worden geschud, thee gedronken en we genieten van de eitjes. Ook het team van het ooghospitaal staat met hun jeep met open bak met generator, apparatuur en ook onze Biometric scan klaar om te vertrekken.
Het is bijna 8 uur wanneer we koers zetten naar Takam. We zitten met 3 man per jeep buiten de chauffeur. Al snel kruipt de weg omhoog richting Sarankot; een bekend uitzichtpunt voor de vallei. We rijden op wegen die we sinds achttienhonderd niet meer in Nederland kennen. Je kunt het nauwelijks een weg noemen. Zo stuiteren, hobbelen en kruipen we met onze jeeps de eerste uren door het gebergte. We moeten dit minimaal 7 uur volhouden om ons doel te bereiken vandaag.
Dan weer langs diepe ravijnen, dan weer langs rijst- of graanvelden waarop vrouwen in kleurrijke gewaden het graan of de rijst slaan, boeren met hun buffels de akkertjes omploegen en door kleine dorpjes waar de mensen op hun gemak aanschouwen wat er allemaal passeert. Het landschap is indrukwekkend. Hier ervaar je dat er nog een andere wereld bestaat dan het jachtige leven bij ons.
Na ruim 3 uur door elkaar geschud te zijn stoppen we in Beni. De laatste stad op onze route.
Koffie, thee, appeltaart en doorrijden…
Het tweede gedeelte van onze tocht is zowaar nog erger dan het eerste deel. Stukken diepe modder, los steenpui en dan weer stukken droog zand met diepe kuilen bepalen ons tempo. Het zijn niet de kilometers vandaag. We leggen vandaag zo’n 130 kilometer maar af, maar doen daar wel ruim 7 uur over.
De kracht van de zon neemt al wat af als we Takam naderen. Nog een bocht en dan zijn we er, dan zien we de school en hopelijk ons tentenkamp ook al. Een weerzien voor Carolien, Mart en Twan.
Dan zien we plots twee kinderen met een groot spandoek, maar daar blijft het niet bij, een lokale drumband staat bij de poort. Tibetaanse toeters, authentieke trommels spelen lokale succesnummers. We stappen uit de fourwheeldrives. En dan zien we pas wat er werkelijk aan de hand is… half Takam staat klaar om ons te ontvangen. “Namasté, Namasté, Namasté…” klinkt het uit tientallen monden. Een helden ontvangst. Tientallen Kransen met Afrikaantjes, bougain ville, biskus, roosjes worden om onze hals gehangen….en niet één maar velen. WAT EEN ONTVANGST! Ongelooflijk. Als we door de poort lopen richting de school staan er meer dan tweehonderd leerlingen in rij opgesteld. Langzaam gaan we tussen de menigte door. Steeds weer klinkt het “Namaste, Namaste” en wordt weer een krans omgehangen.
We zijn nog niet bekomen van de ontvangst bij de school als we gevraagd worden mee naar boven te gaan richting de medische post. Ook daar volgt een ongekend hartelijk welkom. We worden toegesproken door de burgemeester en anderen. Wat er allemaal gezegd is is voor ons allen nog steeds een vraag, maar de warmte komt duidelijk over. Takam wacht op ons! Ze zijn blij dat we er zijn! Muziek klinkt, en dansend gaan we naar ons tentenkamp.
De tenten staan gelukkig klaar. Onze crew heeft heerlijk gekookt. Niet ver na negen uur ligt iedereen in zijn tent en is het stil op wat gesnurk na…. Morgen gaat ons oogkamp beginnen.
Morgen verslag vijf.
-
18 November 2018 - 16:25
Monique:
Lieve wereldreizigers,
Wat een mooi verhaal en spannende reis, super herkenbaar maar dan met een Oldtimer -
18 November 2018 - 17:03
Henk:
Hulde -
18 November 2018 - 18:36
Jaap&Willemieke Holwerda:
Wat bijzonder jullie meer dan hartelijke ontvangst na 7 uur over hobbel de bobbel wegen.
Dit avontuur maar vooral het brengen van oogheelkundige apparaten en hulp moet voor jullie allen nu al onvergetelijk zijn maar na de komende dagen vooral meer dan onvergetelijk blijven. Jullie hulp is zo welkom voor hen die daar in de wijde omgeving wonen en leven met operabele oogafwijkingen. Straks zullen velen weer ‘zien’!
Hartelijke groeten vooral ook aan onze vrienden Jan&Heleen uit Driebergen!
-
19 November 2018 - 06:11
Dick En Lida Drent:
Wat een ontvangst voor jullie! Als er één van jullie last van nierstenen had, dan zijn die nu wel vergruist. ;-)
Veel succes met het vervolg van jullie taak op deze reis.
Lieve groeten van Dick & Lida -
19 November 2018 - 07:15
Margareth Piersma:
Wat een avontuur ! Geweldig wat een indrukken die jullie meemaken ! Succes nog de laatste dagen en voor iedereen de hartelijke groeten !
-
20 November 2018 - 06:56
Wilma:
Beste mensen,
Wat een bizarre tocht hebben jullie afgelegd om bij jullie doel te kunnen komen. Het is nog veel heftiger dan in de binnenlanden van Kenia en is daar al heel uitzonderlijk. Jullie assistentie in de oogkliniek en het opknappen van de school is echt geweldig. Uit ervaring weet ik hoeveel voldoening je hiervan krijgt en wat zullen die mensen jullie dankbaar zijn.
Hartelijke groeten, ook namens Jan en heel veel succes met jullie doelstelling.
Wilma Pleune.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
