I-PADS ERAF, KLEURPLATEN EN
Door: Twan Robbeson
Blijf op de hoogte en volg Twan en Carolien
21 November 2018 | Nepal, Kathmandu
De ochtenddauw trekt langzaam op in de Takamvallei. De besneeuwde toppen van 7000 meter van het Dhaulageri bergmassief waar we vrij zicht op hebben kleuren deel voor deel langzaam rood. Echt helder zijn de toppen vandaag niet. Maar dat is niet belangrijk. Wij kunnen het allemaal zien en hopelijk geldt dat voortaan ook voor de patiënten die gisteren zijn geopereerd.
Het is net na achten en dan is het zover.
Op houten bankjes op het veldje voor de medical post zitten een 35 mannen en vrouwen in een rijtje rustig af te wachten. Wat zouden ze denken? Voor ons gaat er het nodige door ons heen. Hier is een jaar aan gewerkt.
Buzzy, lid van het medical team, vraagt Twan mee richting de eerste geopereerden te gaan. Kort spreekt hij de mannen en vrouwen en hun begeleiders toe.
We trekken voorzichtig de pleisters van het voorhoofd en verwijderen de i-pad -het plastic beschermkapje voor jet geopereerde oog-. Je voelt de reactie van de mensen en ziet het ook. Verbazing maakt zich soms meester. Hun zicht is terug!!! Het zijn vaak ingetogen reacties, maar wanneer je ze in de ogen kijkt en zij hun handen dankbaar richting ons richten weet je dat dit alle werk waard was. We hebben deze eerste 35 zicht gegeven op een toekomst of de rest van hun leven. Morgen hopelijk nog 27 meer!
Onze doofstomme zwerver die gister als laatste is geopereerd is zichtbaar blij. We moeten bijna lachen als hij nu ziet dat zijn jas kapot is. Iets wat vorig jaar al was!
Ook de 85 jarige waar Herbert gisteren het armbandje aan heeft gegeven is geopereerd. Ze ziet echter nu pas haar gekregen armbandje. Weer anderen zien hun dochter of zoon of man. Schitterend.
We helpen bij het opzetten van de zonnebrillen ter bescherming voor hun ogen. Tijd voor hun om naar huis te gaan. De ene gedragen op de rug van haar zoon en anderen nog met een uren durende wandeling door de bergen voor de boeg. Dankbaar zien we ze een voor een vertrekken via de ijzeren poort waar ze gister nog met hun zichtprobleem en ‘hoop op hulp’ naar binnen waren gekomen.
Vandaag is de laatste dag van de check-ups en operaties. De eerste die vandaag wordt geopereerd is een jong meisje die aan beiden ogen nagenoeg blind is. Wat zal straks de wereld voor haar open gaan!
Wat ons opvalt is dat er veel albino’s in het gebied zijn. Mogelijk dat iemand ons in Nederland dat later kan verklaren. Ze kunnen niet worden geholpen, ook in Pokhara niet.
Bijzonder is de ontmoeting van een volwassen albino tweeling. De ene is ‘teacher’ maar heeft zeer weinig zicht. De ogen zijn spleetjes. Hij spreekt goed Engels en realiseert zicht dat hij niet kan worden geholpen. Mart en Herbert en wat anderen luisteren naar zijn verhaal.
Wat een aardige gozers! “Hope for new technology” zegt hij zachtjes. Contactgegevens worden uitgewisseld. Wie weet kunnen we ze in de toekomst helpen.
De taken worden weer snel in het team verdeeld. ”Paint is there” roept onze gids Deepack. De verf en rollers zijn aangekomen bij het schooltje. Jan, Herbert, Mart, Marian, Johan, Jacqueline en Christ proppen zich met enkele anderen van ons team in de fourwheeldrive en rijden richting het schooltje om te gaan verven.
Tegen de achtergrond van de besneeuwde toppen zien we vanuit de verte de bovenzijde van de school fris groen geschilderd. Het is twaalf uur en ook de rest van het team daalt af richting het schooltje. Uitgeblust zitten de “ochtendschilders” in een cirkeltje even te genieten van een bekertje thee. De hitte maar ook de meters beginnen te tellen. Het valt niet mee. Ook al omdat het werken is met provisorisch gereedschap.
We besluiten om met het complete team in te zetten. Kwasten strijken langs de kozijnen, rollers kleuren de onderzijde van de muur hemelsblauw. Het lijkt wel waterverf! We maken snel meters! Ook het tapijt is gelukkig gearriveerd, maar dat zullen ze zelf leggen.
Vermoeid, voldaan en met hier en daar de nodige verfspetters worden we bedankt voor ons werk. Mart spreekt de aanwezigen kort toe en we overhandigen de 40 kinderen die op deze school zitten ook nog een schriftje en pen. Verder hebben we voor iedereen een leuke, typische Nederlandse kleurplaat meegebracht die door illustratrice Colette van der Wal in Nederland voor ons is getekend. Met rode stip op het voorhoofd, Nepalees hoedje en bloemenkrans zijn we rond half drie terug in het Takam waar we weer snel de hulp oppakken in het surgical eye camp.
Het loopt een stuk meer gestructureerd dan de eerste dagen. Helaas zijn onze zonnebrillen op. De laatste houden we voor de mensen die geopereerd worden.
Als het licht zakt en de maan langzaam zijn contouren laat zien, gaat ook de lamp in de operatiekamer uit. Het doel voor vandaag is bereikt. Iedereen die hier kon worden geholpen is geopereerd.
Een zichtbaar wat oudere man gekleed in witte rok en smoezelig jasje loopt de check up nog binnen. Hij is van ver gekomen. Check-up leert dat hij cataract -staar in de ergste vorm- heeft met beide ogen eigenlijk niets ziet. Hij is te laat in het kamp gearriveerd. Wat nu? We overleggen snel. De benodigde 500 roepies (3 euro 50) heeft hij niet om naar Pokhara te gaan. We besluiten hem morgen mee te nemen en te laten opereren in het Himalaya Ooghospitaal en dan meteen aan beide ogen. Zijn dochter vragen we met ons mee te gaan om hem te begeleiden. Misschien dat we ook maar een goed jack, broek en blouse voor hem gaan moeten kopen.
‘You want local wine sir”? We zitten met “team of Holland’ en het medisch team en alle vrijwilligers uit Takam op houten bankjes in een grote cirkel. In het midden is een groot kampvuur.
“Meat sir“? “rice Madam”? “Coca Cola”?
Deze avond is er een soort van laatste avondmaal georganiseerd op het grote veld voor de school. Onze eigen crew heeft samen met de lokale bevolking gekookt. We praten over de afgelopen dagen, warmen ons aan het vuur en eten dankbaar wat voor ons gekookt is.
Nepalese klanken klinken uit een krakende speaker. Het is tijd om te dansen. En dat kunnen de Nepalezen! Tot groot vermaak van onze Takam vrienden staan ook Jacqueline, Carolien, Angelique, Heleen en Marian al snel op de dansvloer mee te dansen.
Morgen wordt het afscheid nemen van Takam en dat zal niet makkelijk zijn!
Het is net na achten en dan is het zover.
Op houten bankjes op het veldje voor de medical post zitten een 35 mannen en vrouwen in een rijtje rustig af te wachten. Wat zouden ze denken? Voor ons gaat er het nodige door ons heen. Hier is een jaar aan gewerkt.
Buzzy, lid van het medical team, vraagt Twan mee richting de eerste geopereerden te gaan. Kort spreekt hij de mannen en vrouwen en hun begeleiders toe.
We trekken voorzichtig de pleisters van het voorhoofd en verwijderen de i-pad -het plastic beschermkapje voor jet geopereerde oog-. Je voelt de reactie van de mensen en ziet het ook. Verbazing maakt zich soms meester. Hun zicht is terug!!! Het zijn vaak ingetogen reacties, maar wanneer je ze in de ogen kijkt en zij hun handen dankbaar richting ons richten weet je dat dit alle werk waard was. We hebben deze eerste 35 zicht gegeven op een toekomst of de rest van hun leven. Morgen hopelijk nog 27 meer!
Onze doofstomme zwerver die gister als laatste is geopereerd is zichtbaar blij. We moeten bijna lachen als hij nu ziet dat zijn jas kapot is. Iets wat vorig jaar al was!
Ook de 85 jarige waar Herbert gisteren het armbandje aan heeft gegeven is geopereerd. Ze ziet echter nu pas haar gekregen armbandje. Weer anderen zien hun dochter of zoon of man. Schitterend.
We helpen bij het opzetten van de zonnebrillen ter bescherming voor hun ogen. Tijd voor hun om naar huis te gaan. De ene gedragen op de rug van haar zoon en anderen nog met een uren durende wandeling door de bergen voor de boeg. Dankbaar zien we ze een voor een vertrekken via de ijzeren poort waar ze gister nog met hun zichtprobleem en ‘hoop op hulp’ naar binnen waren gekomen.
Vandaag is de laatste dag van de check-ups en operaties. De eerste die vandaag wordt geopereerd is een jong meisje die aan beiden ogen nagenoeg blind is. Wat zal straks de wereld voor haar open gaan!
Wat ons opvalt is dat er veel albino’s in het gebied zijn. Mogelijk dat iemand ons in Nederland dat later kan verklaren. Ze kunnen niet worden geholpen, ook in Pokhara niet.
Bijzonder is de ontmoeting van een volwassen albino tweeling. De ene is ‘teacher’ maar heeft zeer weinig zicht. De ogen zijn spleetjes. Hij spreekt goed Engels en realiseert zicht dat hij niet kan worden geholpen. Mart en Herbert en wat anderen luisteren naar zijn verhaal.
Wat een aardige gozers! “Hope for new technology” zegt hij zachtjes. Contactgegevens worden uitgewisseld. Wie weet kunnen we ze in de toekomst helpen.
De taken worden weer snel in het team verdeeld. ”Paint is there” roept onze gids Deepack. De verf en rollers zijn aangekomen bij het schooltje. Jan, Herbert, Mart, Marian, Johan, Jacqueline en Christ proppen zich met enkele anderen van ons team in de fourwheeldrive en rijden richting het schooltje om te gaan verven.
Tegen de achtergrond van de besneeuwde toppen zien we vanuit de verte de bovenzijde van de school fris groen geschilderd. Het is twaalf uur en ook de rest van het team daalt af richting het schooltje. Uitgeblust zitten de “ochtendschilders” in een cirkeltje even te genieten van een bekertje thee. De hitte maar ook de meters beginnen te tellen. Het valt niet mee. Ook al omdat het werken is met provisorisch gereedschap.
We besluiten om met het complete team in te zetten. Kwasten strijken langs de kozijnen, rollers kleuren de onderzijde van de muur hemelsblauw. Het lijkt wel waterverf! We maken snel meters! Ook het tapijt is gelukkig gearriveerd, maar dat zullen ze zelf leggen.
Vermoeid, voldaan en met hier en daar de nodige verfspetters worden we bedankt voor ons werk. Mart spreekt de aanwezigen kort toe en we overhandigen de 40 kinderen die op deze school zitten ook nog een schriftje en pen. Verder hebben we voor iedereen een leuke, typische Nederlandse kleurplaat meegebracht die door illustratrice Colette van der Wal in Nederland voor ons is getekend. Met rode stip op het voorhoofd, Nepalees hoedje en bloemenkrans zijn we rond half drie terug in het Takam waar we weer snel de hulp oppakken in het surgical eye camp.
Het loopt een stuk meer gestructureerd dan de eerste dagen. Helaas zijn onze zonnebrillen op. De laatste houden we voor de mensen die geopereerd worden.
Als het licht zakt en de maan langzaam zijn contouren laat zien, gaat ook de lamp in de operatiekamer uit. Het doel voor vandaag is bereikt. Iedereen die hier kon worden geholpen is geopereerd.
Een zichtbaar wat oudere man gekleed in witte rok en smoezelig jasje loopt de check up nog binnen. Hij is van ver gekomen. Check-up leert dat hij cataract -staar in de ergste vorm- heeft met beide ogen eigenlijk niets ziet. Hij is te laat in het kamp gearriveerd. Wat nu? We overleggen snel. De benodigde 500 roepies (3 euro 50) heeft hij niet om naar Pokhara te gaan. We besluiten hem morgen mee te nemen en te laten opereren in het Himalaya Ooghospitaal en dan meteen aan beide ogen. Zijn dochter vragen we met ons mee te gaan om hem te begeleiden. Misschien dat we ook maar een goed jack, broek en blouse voor hem gaan moeten kopen.
‘You want local wine sir”? We zitten met “team of Holland’ en het medisch team en alle vrijwilligers uit Takam op houten bankjes in een grote cirkel. In het midden is een groot kampvuur.
“Meat sir“? “rice Madam”? “Coca Cola”?
Deze avond is er een soort van laatste avondmaal georganiseerd op het grote veld voor de school. Onze eigen crew heeft samen met de lokale bevolking gekookt. We praten over de afgelopen dagen, warmen ons aan het vuur en eten dankbaar wat voor ons gekookt is.
Nepalese klanken klinken uit een krakende speaker. Het is tijd om te dansen. En dat kunnen de Nepalezen! Tot groot vermaak van onze Takam vrienden staan ook Jacqueline, Carolien, Angelique, Heleen en Marian al snel op de dansvloer mee te dansen.
Morgen wordt het afscheid nemen van Takam en dat zal niet makkelijk zijn!
-
21 November 2018 - 04:11
Vincent:
Wat een prachtige verhalen allemaal! Trots op jullie!!
Hartelijke groeten
Vincent & Nelleke -
21 November 2018 - 05:24
Jolande:
Zo goed beschreven! wat kan ik me goed voorstellen hoe indrukwekkend dit is en hoeveel voldoening dit geeft! Veel succes nog en houd vooral die blije gezichten in het hoofd en in het hart. Hoe waardevol! Hartejike groet Jolande -
21 November 2018 - 06:40
Peter Verseveldt:
Prachtige reisverslagen!
Groet en veilige terugreis,
Peter -
21 November 2018 - 07:10
Henk Pinckers:
Ik word hier heel stil van.... jullie verrichten wonderen! -
21 November 2018 - 07:41
Monique:
Lief team,
Wat een mooi gebaar daar in het verre Nepal, echt een wonder wat daar verricht wordt, jullie mogen er trots op zijn!
Voor iedereen een goede thuis reis en happy landing!
Dikke knuffel van Ton en Monique
-
21 November 2018 - 10:54
Dick En Lida Drent:
De verslagen worden steeds langer. :-) Maar jullie beleven ook heel veel!!
Wat een speciale reis en beleving moet dit voor jullie zijn.
Sterkte met het afscheid nemen en bedankt voor jullie reisverslag.
Lieve groeten van
Dick & Lida -
21 November 2018 - 11:25
Niek En Rianne:
Onder de indruk van jullie mooie reisverhalen Twan. Wij zijn ook heel benieuwd
naar de filmbeelden die door Leo zijn gemaakt.
Veel mensen hebben jullie blij gemaakt door de kans die zij gekregen hebben om
geopereerd te kunnen worden.
Niek en Rianne.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
