ASTRONAUTEN, HANDWERK EN SCHOOL KRIJGT KLEUR

Vandaag -vrijdag- is het zover. De oogoperaties gaan beginnen. Al vroeg gaan enkele van ons richting medische post. Daar is alles al in gereedheid gebracht voor de oogoperaties. Maar tot onze verbazing zien we in alle vroegte toch ook weer meer dan 100 wachtenden al in de rij staan voor een check-up.
De eerste patiënten schuiven van buiten door naar binnen in de post. Hier wordt ze een blauw stoffen jasje aangetrokken. Dit gebeurt gewoon over hun eigen kleren.
Het is een bijna een komisch gezicht hoe daar in een bijna donkere ruimte 3 mensen tegelijkertijd op een houten bankje zitten met een stoffen operatiemutsje op. Het doet denken aan de eerste astronauten uit begin jaren 60.
De eerste patiënt loopt een klein duister kamertje in en neemt plaats op de houten tafel tegen de muur. Dit is de kamer waar de anesthesist Nepal zijn werk doet. Eerst jodium, dan de injectie met plaatselijke verdoving onder het oog. Hij geeft geen kik. De mensen zijn hard hier. Dan volgt opnieuw jodium in het oog en wordt de vloeistof gelijkmatig over het oog verdeeld met een soort van gewicht dat balanceert op het oog. Een vreemd schouwspel. Eenmaal verdoofd gaat de wat oudere man richting operatiekamertje, maar is dan nog niet aan de beurt. In de operatiekamer moet worden gewacht op de patiënt die voor je op de operatietafel ligt. Onvoorstelbaar… stel je voor dat je eerst ziet hoe je direct geopereerd gaat worden!
We zijn uitgenodigd om beurtelings bij een operatie aanwezig te zijn. Werkelijk een unieke belevenis van een bijzonder schouwspel. We schieten een lange witte jas aan, zetten een groene stoffen muts op, doen mondkapjes voor, rubberhandschoenen aan gaan het operatiekamertje in.
Herry is klaar om te opereren en zit geconcentreerd achter de houten werktafel met schuimrubber matras.
Er is maar een lamp in de onverwarmde ruimte, de rest is donker. Twee assistentes leggen de man op tafel onder met het hoofd onder de microscoop. Af en toe knippert het licht vanwege de materialen die zijn aangesloten op het apparaat. Een paar injecties en wat sneetjes en dan wordt de lens verwisseld. Het is uiterst precies werk met beperkte middelen in erbarmelijke omstandigheden. Herry laat zijn handen en instrumenten vakkundig het werk doen. Buiten de microscoop is alles handwerk. Na een kwartier zit zijn werk erop. De patiënt wordt door twee assistentes van de tafel getild, de deur geopend en naar buiten geduwd in de wachtruimte, waar hij wordt opgevangen, wordt ontdaan van het operatie jasje. Immers dit moet de volgende patiënt weer aan evenals de muts. Ben je geopereerd dan ga je naar boven. In plaats van een bed ligt er een matrasje op de grond met een dekentje. Hier wordt de nacht doorgebracht met alle andere geopereerden.
De operaties gaan de gehele dag door.
Het team is hard aan het werk. Ook vandaag zorgen we weer voor de bloeddrukmetingen en het druppelen. “Mag ik een nieuw mondkapje en handschoenen” vraagt Heleen. We hebben zojuist een man gehad waar zijn jasje kleddernat was van het zweet. Deze kleren had hij mogelijk al weken aan.
We staan versteld hoe soms zeer slecht uitziende ouderen toch een goede bloeddruk hebben; “120-80” klinkt het bij een vrouwtje van 85.
Christ zit buiten bij de leestekst. Geconcentreerd wijst hij de leestekens aan.



Onze bouwploeg staat enkele kilometers verderop ondertussen de ramen en deuren van de school een chocoladebruine kleur te geven. Bedoeling was om ook al een start te maken met de muren. Echter dat loopt op zijn Nepalees… ”Waar is de rest van de verf voor de muren”? “Not yet here” is het antwoord. “Wanneer komt het?” “We don’t know yet” is het antwoord.
Hopelijk wel morgenvroeg anders redden we het nooit om het schoolgebouwtje geschilderd te krijgen.
De rij wachtende voor een check up wordt pas later in de middag korter. Totaal zijn het een 800 tot 900 die tot nu toe in ons kamp zijn gecheckt! Vandaag zijn er 27 nieuwe operaties voor morgen bijgekomen.
Blij zijn we dat ook ‘onze vriend’ de zwerver als laatste vandaag geopereerd wordt. Een kort mannetje die niet kan praten, aan een oog blind is en verder met het andere ook niet veel ziet. Alles wat hij heeft draagt hij onder zijn kapotte jas bij zich en tot onze verbazing heeft hij ook zijn schoenen verkeerd om aan. We hebben een speciale band met hem omdat we hem vorig jaar velen malen in Takam zijn tegengekomen en hij ons toen al velen malen aanklampte en dan naar zijn oog wees. Mooi om ook hem te kunnen helpen. Twan volgt zijn operatie in de operatiekamer.
Tevreden lopen we terug naar ons tentenkampje. Morgenochtend gaan we de resultaten zien van de operaties.
We zijn goed bezig!
Deepak en crew hebben weer goed en gezond voor ons gekookt.
Vanavond spelen we het kennismakingsspel wat ik enkele jaren geleden hebt gemaakt. Het principe is eenvoudig. Je haalt een vraag uit het plastic bekertje en door te antwoorden leren we vaak iemand nog beter kennen... Het resulteert in vertellen van mooie verhalen en leuke anekdotes maar ook het delen van emotionele gebeurtenissen.
We lachen veel maar soms wordt er ook een traantje weggepinkt!
Team Holland: wat een mooi team!
Al bij al is het een bijzondere afsluiting van een onvergetelijke dag. Nu naar bed want morgen moet er nog een school geschilderd worden, en gaan we de eerste resultaten van de operaties en de impact hiervan ervaren.