Wat waren wij onder de indruk van het overweldigende ontvangst. Iets waar we niet op zaten te wachten maar als het je overkomt het toch ook een heel speciaal gevoel geeft.
“This is our primairy hospital” vertelt een medewerker van de medische post uit Takam ons. We staan in een aftands gebouwtje met een paar ruimtes van beton. Echt steriel ziet het er niet uit. Hopelozer aanzicht is de apparatuur. Voor de primaire zorg is hier niet veel nodig, maar wat we zien is sterk verouderd. “What is your wishlist” is onze vraag. Als je tien dingen mag opschrijven wat heb je dan nodig? Snel pakt hij een roze papiertje en schrijft in zo goed mogelijk Engels zijn wensenlijstje op.
Het gaat niet om grote zaken. Dit moeten we met onze relaties voor elkaar krijgen. We beloven hem niks maar de ogen die elkaar raken zeggen genoeg.
Mooie mensen ontmoeten we in Takam.
Het blijkt dat de fanfare niet alleen voor ons is uitgerukt maar ook voor het vieren van de vierentachtigste verjaardag van een inwoonster. Ze ziet eruit als 110! Ze krijgt van de inwoners een ereronde door het dorp. Aan een stoel zijn twee latten gebonden die dienen als dragers waarmee sterke mannen haar met muziek en dans door het dorp dragen. Hopelijk overleeft ze het! Aandoenlijk is ook het oude mannetje, het lijkt een zwerver maar daar is hij te schoon voor met het grijze haar en baartje loopt hij voorovergebogen met een typisch Nepalees hoedje op ons continue op te zoeken. Hij heeft geen familie meer zo horen we. Onder zijn jas draagt hij tassen met zich mee. Het blijkt dat hij niemand gelooft, niet praat en aan een oog blind is. Telkens komt hij naar me toe en maakt een gebaar naar zijn oog en zonder iets te zeggen raakt zijn hand mij aan en kijkt vragend naar me. Hij denkt dat wij de dokters zijn. Dat heeft hij dus wel begrepen. Helaas. Maar hopelijk kunnen we hem over een jaar wel helpen.
Met onze vrienden van het ooghospitaal maken we een ronde door het dorp om te inventariseren wat de logistieke problemen zijn voor het opzetten van het kamp. Al snel wordt besloten om niet de medische post maar de school te gaan gebruiken als operatieplaats. Dit past beter. We verwachten al snel een 300 patienten volgend jaar. Voor wat betreft de slaapplekken voor de groep blijkt dat een aantal lokale mensen hun huisje beschikbaar wil stellen. Dat gaan we nog maar eens goed bekijken. Mogelijk wordt het toch een tentkampje wat zeer goed zal worden gefaciliteerd. We hebben genoeg gezien, gaan terug en aan het werk.