DEEPACK, DAGJE STUITEREN EN WE ZIJN ER!
Door: Twan Robbeson
Blijf op de hoogte en volg Twan en Carolien
06 December 2017 | Nepal, Annapurna I
De wekker staat om 6 uur maar we zijn veel eerder wakker. Is het de nieuwsgierigheid? Snel pakken we de laptop want we hebben nu nog verbinding. We vinden weinig of niets over de plaats waar we heen reizen. Kortom het is ‘off the beaten track’ want ook op de trekkingkaarten komt de plaats niet voor.
Deepack -onze gids op onze reis in Mustang- is nu weer van de partij. Hij heeft een paar warme slaapzakken geregeld, immers we weten niet of en wat voor accommodatie er is.
We slaan water, koekjes, toiletpapier en fruit in. Het team 'eye-hospita'l is er net zoals wij klaar voor." Ready tot go?"
We laten het heerlijke hotel Temple Tree achter ons en hobbelen Pokhara uit.
Ruim 100 kilometer kronkelen over de half geasfalteerde wegen in noordwestelijke richting het Annapurna massief.
Daarna begint het 'leuke' van de tocht. Niks meer geasfalteerd. We schudden gedurende een 3 uur lang van links naar rechts en voor naar achter heen en weer, stoppen kort even bij de langste hangbrug van Nepal voor we na nog een uurtje stuiteren inchecken in het Samichay Hotel in Darban. Nou ja, hotel is misschien wel wat veel gezegd...
Zo lijkt het bed van beton, maar met een deken en slaapzak houden we het wel warm.
Opnieuw is het tijd voor dal bath (nepalese kost) en vanavond vloeit ook de drank rijkelijk om op onze samenwerking met het ehe-hospitaal team te proosten.Inslapen is dan ook geen probleem.
En weer verder gaat de reis. Opnieuw hobbelen en stuiteren we met onze fourwheeldrive een 4 uur verder.
Steeds meer dwalen we af van de bewoonde wereld zoals wij hem kennen. Langzaam kruipt ook de hoogte omhoog tot we op 1632 meter zijn en we voor ons een mooi bergdorp zien wat aan de overzijde uitkijkt op enkele 7000’ers.
De witte bergtoppen lijken soms de hemel te willen raken. Magisch! We zijn aanbeland in Takam. De plaats waar in 2018 ons eye-surgical kamp zal plaatsvinden. Takam is een dorp met een kleine 300 huishoudens en dus ongeveer een 1500 inwoners. Typisch Nepalese huisjes bepalen het dorpsbeeld. Wit oranje geschilderd, 2 etages, met leistenen dak verspreid op terrassen waar rijst en aardappels worden gekweekt. In het midden staat een relatief nieuwe ‘secondary’ school.
We kijken elkaar aan en ik zeg nog “volgens mij is er feest in het dorp”!
Er komt een lokale -zeg maar- blaaskapel over het pad aan. Voor we het ons echter realiseren lopen we met de twee begeleiders van het ooghospitaal achter de lokale fanfare aan. Als leden van het koninklijk huis worden we onder luide muziek en dans begeleid richting het centrale plein van Takam. Net voor de ingang worden we door allerlei mensen omhangen met tientallen kleurrijke bloemenkransen. We zijn totaal verbijsterd!!
Nog gekker wordt het wanneer we worden uitgenodigd om plaats te nemen in de daar opgestelde stoelen.
“Welcome to volunteergroup Toean Robson” klinkt het in gebrekkig Engels. Voor de rest is ons Nepalees te beperkt om maar iets ervan te kunnen volgen. Maar er klinkt telkens applaus.
Er wordt bekend gemaakt dat er volgend jaar hier in Takam een oogkamp zal zijn. Dat zorgt voor blijdschap. Speciaal voor ons worden dansen opgevoerd en we ontkomen er niet aan om daar aan deel te nemen.
Ter plekke speechen Mart en ik dan ook maar. “Het is hier zo mooi dat wij blij zijn dat te kunnen zien maar zeker als je hier leeft moet je (dat) kunnen zien” is onze boodschap. Mart geeft ook nog even aan dat ook hij blij is samen met Scherpenhuizen hieraan mee te kunnen werken. Het hele dorp weet gelijk wie we zijn.
We zijn verbaasd, onder de indruk en tegelijkertijd gelukkig. Mooi om hier wat te kunnen gaan doen…Takam kijkt nu al uit naar volgend jaar en wij kijken uit naar Takam.
Deepack -onze gids op onze reis in Mustang- is nu weer van de partij. Hij heeft een paar warme slaapzakken geregeld, immers we weten niet of en wat voor accommodatie er is.
We slaan water, koekjes, toiletpapier en fruit in. Het team 'eye-hospita'l is er net zoals wij klaar voor." Ready tot go?"
We laten het heerlijke hotel Temple Tree achter ons en hobbelen Pokhara uit.
Ruim 100 kilometer kronkelen over de half geasfalteerde wegen in noordwestelijke richting het Annapurna massief.
Daarna begint het 'leuke' van de tocht. Niks meer geasfalteerd. We schudden gedurende een 3 uur lang van links naar rechts en voor naar achter heen en weer, stoppen kort even bij de langste hangbrug van Nepal voor we na nog een uurtje stuiteren inchecken in het Samichay Hotel in Darban. Nou ja, hotel is misschien wel wat veel gezegd...
Zo lijkt het bed van beton, maar met een deken en slaapzak houden we het wel warm.
Opnieuw is het tijd voor dal bath (nepalese kost) en vanavond vloeit ook de drank rijkelijk om op onze samenwerking met het ehe-hospitaal team te proosten.Inslapen is dan ook geen probleem.
En weer verder gaat de reis. Opnieuw hobbelen en stuiteren we met onze fourwheeldrive een 4 uur verder.
Steeds meer dwalen we af van de bewoonde wereld zoals wij hem kennen. Langzaam kruipt ook de hoogte omhoog tot we op 1632 meter zijn en we voor ons een mooi bergdorp zien wat aan de overzijde uitkijkt op enkele 7000’ers.
De witte bergtoppen lijken soms de hemel te willen raken. Magisch! We zijn aanbeland in Takam. De plaats waar in 2018 ons eye-surgical kamp zal plaatsvinden. Takam is een dorp met een kleine 300 huishoudens en dus ongeveer een 1500 inwoners. Typisch Nepalese huisjes bepalen het dorpsbeeld. Wit oranje geschilderd, 2 etages, met leistenen dak verspreid op terrassen waar rijst en aardappels worden gekweekt. In het midden staat een relatief nieuwe ‘secondary’ school.
We kijken elkaar aan en ik zeg nog “volgens mij is er feest in het dorp”!
Er komt een lokale -zeg maar- blaaskapel over het pad aan. Voor we het ons echter realiseren lopen we met de twee begeleiders van het ooghospitaal achter de lokale fanfare aan. Als leden van het koninklijk huis worden we onder luide muziek en dans begeleid richting het centrale plein van Takam. Net voor de ingang worden we door allerlei mensen omhangen met tientallen kleurrijke bloemenkransen. We zijn totaal verbijsterd!!
Nog gekker wordt het wanneer we worden uitgenodigd om plaats te nemen in de daar opgestelde stoelen.
“Welcome to volunteergroup Toean Robson” klinkt het in gebrekkig Engels. Voor de rest is ons Nepalees te beperkt om maar iets ervan te kunnen volgen. Maar er klinkt telkens applaus.
Er wordt bekend gemaakt dat er volgend jaar hier in Takam een oogkamp zal zijn. Dat zorgt voor blijdschap. Speciaal voor ons worden dansen opgevoerd en we ontkomen er niet aan om daar aan deel te nemen.
Ter plekke speechen Mart en ik dan ook maar. “Het is hier zo mooi dat wij blij zijn dat te kunnen zien maar zeker als je hier leeft moet je (dat) kunnen zien” is onze boodschap. Mart geeft ook nog even aan dat ook hij blij is samen met Scherpenhuizen hieraan mee te kunnen werken. Het hele dorp weet gelijk wie we zijn.
We zijn verbaasd, onder de indruk en tegelijkertijd gelukkig. Mooi om hier wat te kunnen gaan doen…Takam kijkt nu al uit naar volgend jaar en wij kijken uit naar Takam.
-
06 December 2017 - 17:46
Herbert:
Wat een ongelofelijke ervaring!!!! Ik kan niet wachten tot volgend jaar.. Behouden thuiskomst -
06 December 2017 - 18:31
Henk Pinckers:
Wat een indrukwekkende start, veelbelovend ! Ik verheug me al op het volgende.... heel veel plezier en dank voor het delen! -
06 December 2017 - 18:33
Leo Dekkers:
Wat een mooie verhalen weer van jullie volgens mij prachtige ervaringen -
06 December 2017 - 23:56
Angelique:
Hey daar.....
Wat een ongelofelijk en dankbaar welkom, als vorsten onthaald. Een onthaal om nooit te vergeten! Jullie geven zo veel meer dan nieuw licht in de ogen. Er is hoop, letterlijk weer zicht op de (nieuwe) toekomst en op geliefden. Hoe mooi is dat?
❤️Your initiative! -
07 December 2017 - 08:19
Mirella:
Bijzonder! Zal voor de mensen in Takam net als jullie een ‘life changing experience’ zijn en worden. Enjoy -
07 December 2017 - 09:17
Annie Edam:
Wat een beleving! -
07 December 2017 - 12:45
Ingrid Van Der Smissen:
Wat een dankbaarheid! Dat moet een goed gevoel geven en dan moet het echte werk nog beginnen.
Een reis om nooit te vergeten! -
09 December 2017 - 18:11
Dick En Lida Drent:
Wat een belevenis Twan en Carolien, als vorst behandeld worden en nog niets gedaan hebben. Maar dat er wat gaat gebeuren, is de gemeenschap wel heel duidelijk. Succes verder met het onderzoeken van alles!!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
