2 Langenek, maxima en nieuwe ontdekking

Doe mij maar twee langenek”! Een aantal van de lezers zal het ongetwijfeld nog kennen van de melkboer als ie vroeger langskwam. Wij zijn in de Kayan State, de kleinste provincie van Myanmar die gedeeltelijk grenst met Thailand. Toerisme staat hier nog in de kinderschoenen. Bijzonder is deze streek onder andere omdat hier de ‘longnecks’ nog wonen. Het zijn vrouwen die –uit traditie van deze stam- van kinds af aan goudkleurige ringen om hun nek gebogen krijgen. Eenmaal ouder is de nek veel langer geworden dan je je kunt voorstellen en zit er ruim 2,5 kilo aan metaal rond de nek gebogen. Eraf halen kan dan niet meer want de nek heeft dan onvoldoende stevigheid. Een bijzonder gezicht. "Wil je de echte oudste stamleden zien?" vraagt onze gids. Hij stuurt het busje waar we in zitten een halfuur later een zijstraatje in. Hier is hij geboren en er wonen nog twee oude Longneck vrouwen, die niet alleen de ringen rond hun nek dragen maar ook rond hun benen. Ze zijn de ‘laatste der Mohikanen’. Schaterlachend, enthousiast en vreemd opkijkend worden we ontvangen. Ze vinden het maar wat vreemd dat ik hun op de foto wil portretteren. Grrrrr, zul je altijd zien heb ik nu geen polaroid bij. Een halfuurtje later worden we enthousiast uitgewuifd, wat een bijzondere ontmoeting.
“I invite you for the dinner”, klinkt het als we in een Kayan boxschool staan. Blijkt het –zo begrijp ik pas later- de lokale agent te zijn die met ons wil praten. Immers we zijn gevraagd om te kijken naar de toeristische mogelijkheden in dit gebied door onze agent. Voor we het weten zitten we aan de rivier in Loikaw aan een lokale maaltijd. Onder andere een Nederlandse organisatie helpt bij het opzetten van zaken zodat met name de lokale bevolking er profijt van heeft. Een goede zaak. En … onze mening telt. Dat blijkt wel als de volgende dag we niet alleen een gids zien staan, maar ook een chauffeur, onze lokale agent zelf en nog een compagnon van hem. Op naar de lokale markt die maar twee keer per week is. Ogen staren vreemd naar ons, "Englisshh!" horen we achter ons fluisteren. Van iedereen die zo wit is als ons denken ze dat het Britten zijn, de Britten waren de vroegere kolonisten. Er wordt gegiebeld, gefotografeerd want een aantal heeft nog nooit zo’n blanke gezien. We kijken achter ons en zien onze gids, chauffeur en lokale agenten ons in de stoet volgen. “Ik voel met net prinses Maxima” zegt Carolien. Zou ff naar je broek en schoenen kijken na een halfuurtje markt, dan is dat gevoel snel over denk ik bij mezelf.
Handen worden geschud, schouderklopje uitgedeeld en ‘geen goodbye' maar 'see you!!' We nemen afscheid van Kayan maar komen zeker een keer terug.
De motor van de jettyboot klinkt luid als we het meer opvaren richting Sangkar. Het is twee uur varen. Dit meer ligt ten zuiden van het Inle Meer en is eigenlijk een zuidelijker gedeelte van het meer. Het kan alleen bereikt worden via een tocht door een smalle rivier of via de Kayan provincie met een speciale ‘permit’. En dat hebben we. Het is een fantastische tocht. We varen langs ongerepte natuur en mooie dorpen aan de kant van het meer. “Wat is dit groooot” zeg ik tegen onze gids. “Veel groter dan het Inle zelf. Maar ik zie het niet op de kaart. Waar ligt het precies?” vraag ik hem. Zijn vinger schuift over de kaart. “Ergens hier” zegt hij “maar het staat niet op de kaart!” Omdat er een grotere dam is staat het om veiligheidsredenen niet of niet op Westerse kaarten. Tsja soms is het net Birma.
We checken in in het enige guesthouse (met 8 kamers) in Sangkar. Balkon deur open, zo tijd voor een Myanmarbiertje. Huh, zie ik dat goed? Oude tempels aan de overkant. Het duurt nog anderhalf uur voor de zon ondergaat. Het biertje kan nog even wachten ... “Off we go!”